همراه سالهای بلوا، با عشق و اراده و شور بهار؛ نوشته های هم بندی های اوین برای بهاره هدایت

پذيرش > کمپین در بند > «فراخوان کمپین ده روز با بهاره هدایت» > همراه سالهای بلوا، با عشق و اراده و شور بهار؛ نوشته های هم بندی های اوین (...)

همراه سالهای بلوا، با عشق و اراده و شور بهار؛ نوشته های هم بندی های اوین برای بهاره هدایت

19 اسفند 1392 - - نسخه قابل چاپ

تغییر برای برابری: تعدادی از زندانیان زن که پیش از این با بهاره هدایت هم بند بوده اند، در یادداشت هایی، خاطرات با او بودن را روایت کرده اند. روحیات او را به تصویر کشیده، شوق او را به زندگی وصف کرده اند و از عاشق بودنش گفته اند .این مطالب توسط کمپین ده روز با بهاره هدایت و برای سومین روز این کمپین با عنوان "بهاره یک زندانی است" فراهم آمده است.

سالهای سخت بلوا در کنار بهاره

مهدیه گلرو

روزهاست دارم فكر مي كنم،بارها و بارها از بهار نوشتم اما حالا از روزي كه گفتند از بهار بنويس خزان ذهنم فرا رسيده،بهار دربند!

خيلي گذشت از اسفند 88 وآماده شدن براي بهار 89 تا اسفند 92 و.... تازه به بند عمومي زندان زنان اوين منتقل شده و در شكلي از بهت و دلهره وبلاتكليفي بوديم،بند عمومي تلفن داشت و با هر تلاشي با هزار چونه در اولين لحظات سال تحويل با همسرانمون حرف زديم اين دومين نوروز بود كه بايد در خانه مي بود واما! يكديگر را در آغوش گرفتيم و بي پروا گریستيم، گويي تعليقي ابدي در انتظار ما بود.سال 89 اما از سخت ترين سالهابود تصوير چشمان غمبار بهار بعد از حكمي عجيب و بعد انتقال ما به قرنطينه و قطعي تلفن و در نهايت ممنوع الملاقاتي تنها چشمهاي درشت و غم دلتنگي و تلاش براي نگه داشتن نام تحكيم را براي من به جا مي گذارد.مي خواهم تنها به عنوان هم بندي بنويسم اما دلم نمي آيد از بهار بگويم و نگويم شجاع ترين تحكيمي ده سال اخير است.مجبورم از بهار دانشجو هم بگويم وقتي براي ديدن امين گزينه روي ميز دادستان استعفاي از تحكيم يا اعلام براعت از تحكيم بود و بهار اشك مي ريخت از دلتنگي و حاضر به گذشتن از نام تحكيم نبود.باز اسفند شد و حالا همه سال 89 را بي وقفه در زندان مانده بوديم ،روزهايي عجيب و...

سال سختي گذشته بود سال بلوا،حالا ما تجربه تبعيد و اعدام هم نفس ها و همبند هايمان را داشتيم و فراقي به وسعت همه وجودمان،حالا سال 90 تحويل مي شد،همه كنار هم وبه طور فشرده روبه روي تلوزيون كوچك قرنطينه وكنار سفره هفت سين ! نشسته بوديم لحظه اي فرياد زديم و همه مثل سال قبل براي هم آرزوي آزادي در سال جديد را كرديم به بهار گفتم متاسفم كه باز هم مجبوريم بهم تبريك بگيم!و جاي شوهرامون قيافه نحس همديگرو ببينيم خنده و گريه مون قاطي شد و گفت اميدوارم سال ديگه خونه باشيم ومن در ادامه گفتم سرهمي كه بافتي رو تن پسرت كني.بهار عاشق بچه است وبه خاطر بيماري زنانه اي كه داره بايد مدت طولاني قبل از باردار شدن تحت درمان باشه اما كي قرار اين مدت طولاني شروع بشه ؟كلي لباس و كفش بچه گونه بافته و فرستاده بيرون .

بهار خوب آواز مي خونه وخوب مي بافه. دعواي راست و چپ هم برامون به تفريحي تبديل شده بود .ديگه بعد از مدتها چشم تو چشم بودن خوب همديگه رو مي شناختيم و بحثي نمونده بود!اما هر از چند گاهي باز هم بعد از يه خبر تلویزيون به هم يه گيري مي داديم.

ميگن تا سه نشه بازي نشه!سال 90 هم تموم مي شد،حالا مادر بند زنان سياسي بوديم و كلي امكانات داشتيم،سال اول كه لباسي در كار نبود،سال دوم بدك نبود و حالا هر 3 ماه ميشد لباس گرفت و هميشه يه دست لباس براي عيد نگه مي داشتيم،سفره هفت سين مون به سفره هاي آزاد نزديكتر بود واما اميد مون!!!بعضي مي گفتند بياييم به هم نگيم سال ديگه كنار بچه هات باشي و خونه باشي و... شايد اوضاع بهتر شد!اما ما بازهم گفتيم حكم من در حال تموم شدن بود براي سومين نوروز بهار رو بغل كردم .بهار گفت: بازم بايد تورو بغل كنم چه بد بختي گير كرديم چرا هيچي عوض نميشه!گفتم چرا امسال خيلي فرق مي كنه من اگه آزاد هم بودم تنها بودم چون وحيد هم اينوره اما كاش تو كنار امين بودي وباز اولين اشكهاي بهاريمون جاري شد،همه يكي يكي همديگرو بغل مي كردن و تبريك مي گفتن،بعضي برامون بلند دعا مي خوندن،بهار اومد كنار گوشم وگفت: اگه غلط اضافي نكني سال ديگه هر دو خونه ايد!اون راست مي گفت حكم من به نوروز 92 نمي رسيد اما با نگاهي به اطرافم فهميدم كه.... چند ماه بعد من آزاد شدم،بهار براي من تصوير زني محكم ودر عين حال اهل تساهل و تسامح هست.براي مجاب كردن بازجو،دادستان و زندانبان همه تلاشش رو مي كنه اما از چيزي كه بهش اعتقاد داره كوتاه نمي اد(چه خوشايند همه باشه چه فقط خودش).بهار از خيلي از تفكرات بيزار بود اما همسفره وهم نمك اونها مي شد،بهار تازه عروسي 28 ساله بود كه براي چندمين بار روانه اوين شد وحالا زني عاشق در آستانه 33 سالگي است،ارزش روزهاي زندان بهار به عاشق پيشگي اوست، عشقي نشات گرفته از همه وجودش،وقتي از ملاقات برمي گرده و از امين مي گه گويي تا لحظه اي بعد چشمان وقلبش از جا در خواهند آمد.زمستان گذشته بهار به مرخصي آمد وهربار كه يكديگر را مي ديديم آرزو مي كردم نوروز خانه باشد.

سال 92 تحويل شد ما در خانه بوديم،اشكهاي خوشحالي من و وحيد متوقف نمي شد،صداي زنگ گوشي اومد نوشته بود بهار،جواب دادم.خوشحالم قيافه نحستو نميبينم ديوونه- با صداي غرق در بهت،شادي و بغض گفت :ما خونه ايم.گفتم خوشحالم حداقل غصه تورو نميخورم،ما برگشتيم خونه

خيلي نگذشت هنوز بهار تموم نشده بود كه بهار رفت.

بهار بيا تا بهار بياد.بيا خونه كنار امين،بيا تا جاي جمله"ايشالله سال ديگه خونه خودت .

باشي"بگيم"كاش بقيه بچه ها هم خونه هاشون بودن.

ما منتظريم،خونه ات ،سفره هفت سين و امين از ما منتظر تر بيا با بهار...كاش بياي تا تلافي اشك هاي اين چند دقيقه نوشتن رو سرت دربيارم.

بهاره ، خنده ی ته دل و عمیق

نازنین رضا قلی

به ژيلا جان قول دادم كه تا شب براى بهار چند خط بنويسم ، دنبال واژه ها و كلمه هام ، جورى كه كليشه اى و تكرارى نباشن . اما از بهاره نوشتن و براى بهاره نوشتن خيلى سخته .

از صبح ذهنم درگيرشه ، توى تاكسى نشستم و به حرفاى بقيه ى همشهريهاى هم مسيرم كه دارن از خريد شب عيد و از گرونى هاى امسال ميگن گوش ميدم ، مثل هميشه غر پشت غر ، كلافه ميشم از دست حرفاى تكراريشون ، ترافيكم كه مثل همه ى صبحها ، عجيب سنگينه ، توى حقانى پياده مي شم تا بلكه آهسته آهسته راه برم و رشته ى كلمات رو دست بگيرم . دليل ترافيك ، تصادف دو تا پرايده كه احتمالا هر كدوم مي خواستن فقط چند ثانيه زودتر به ميدون ونك برسن و حالا راننده هاشون چند دقيقه است كه دارن زد و خورد ميكنن و احتمالا تا چند ساعت بعد هم درگيرشن !

سر رشته رو پيدا كردم ، مردم ! مردمى كه اكثرا" آزادانه و به اختيار توى خيابوناى شهر مي چرخن ، اكثرا" دنبال تداركات شب عيدن و براى دلگرفتگى ها و دلتنگيهاشون دنباله مهمونى و دوره همى هاى شبانه هستن، اماااا مدام غر ميزنن و هميشه شاكين و روزهاست كه پرخاش و دعوا و ناسزا خوراك روزمره شون شده ، اما بهاره ى ما.......... اولين تصويرى كه هميشه از بهاره توى ذهنم دارم يه خنده ى عميق و از ته دل ، چه توى اون ١٤ روزه سخت و چه توى اين ٤ سال و انديه گذشته ، بهارى كه به حد نهايت محكمه و به حد كفايت مغرور ، بهارى كه هميشه پرانرژى و مصممه و بهارى كه نه تنها يه دوست بلكه يه حاميه واقعيه، بهاره ى ما آگاهانه و با اراده و با نيت خيرخواهانه براى آرامش بيشتر همين مردم قدم برداشته و بابتش از خودش راضيه ، بله بهاره ى ما مثل مردم اينروزاى شهرمون هميشه شاكى نيست ، بهاره ى دوست داشتنيه ما از سر رضايت ، هميشه خندونه و پيوسته آروم !

بهاره، همیشه زیبا و دوست داشتنی

هانیه فرشی

بهاره, بانوی با وقار و آرام. واقعا نمیتوان با واژه ها و کلمه ها توصیف کرد.

بهاره به زیبایی و لطافت بهار بود,آرام متین,با وقار.

عروس بود, همیشه زیبا و دوست داشتنی,و موقر-همیشه خوش لباس و با موهای مرتب.

بهاره عاشقه, عاشق "امین",بعضآ این بهار زیبای ما هواش ابری می شد,هر چقدر هم که حالش بد بود با یک "کلمه" گل از گل ش می شکفت,بلافاصله خنده رو می تونستی ببینی-وقتی دلش می گرفت سعی می کردم تنها پیداش کنم, می گفتم بهار از امین چه خبر,بلافاصله باخنده شروع می کرد به حرف زدن اولین جمله اش این بود آخی بچم,

و شروع می کرد به تعریف از امین و مطمئنم تمام غمش رو فراموش میکرد.

همیشه می گفت اگه آزاد بشم دلم می خواد با امین "زندگی" کنم,دلم می خواد بچه داشته باشم-کلی برای بچه اش لباس بافته,کلی آرزو داشت.

اسم بچه اش رو (فرتن شاه) گذاشته بودیم خودش هم می خندید,وقتی لباسهایی رو که بافته بود به همه نشون می داد می گفت لباسهای فرتن شاه منه . امیدوارم بهار زیباروی ما به تمام آرزوهای خودش برسه

از امین بزرگوار هم تشکر می کنم,بزرگ مردیست که,بیشترین مشکلات رو اون تحمل کرده .امین همیشه همینقدر خوب بمون.

برای چشمانی که بهاری ام می کند

نسیم سلطان بیگی

یک روز نسبتا سرد پاییزی بود که دیوارهای اوین برای احاطه کردنم به استقبال آمدند. مامور بدرقه، زنی چادرپوش بود. کوله بارم دو تا از دست چپ و یکی از دست راستم آویزان بود و کوله پشتی ام مثل کودکی وحشت زده،‌سخت مرا در آغوش گرفته بود... با مامور بدرقه ام آنقدر در تو در توی دیوارها پیچیدیم تا بالاخره یک در بزرگ آهنی، سد راهمان شد. مامور بدرقه زنگ را زد و در بند نسوان زندان اوین باز شد... آغوش بهار بعد از این همه گیج خوردن، امن ترین جای جهان بود. آغوش بهار... اولین آغوشی که به رویم گشوده شد...

همیشه قدیمی تر ها، بیشهر می فهمند، بیشتر اعتبار دارند، جایگاه بالاتری دارند و همین ها سبب می شود که آرزو کنی کاش من هم قدیمی تر بودم! زندان هم قدیمی تر دارد... بهار هم از قدیمی ترهای زندان است... اما هیچکس دلش نمی خواهد در زندان قدیمی شود... آن هم بهار... دختری که شور عشق و زندگی در لبخندهای گاه و بیگاهش هویدا می شد... عروس سپید جامه ای که روز عروسی اش به شب نرسید و انفرادی های 209 مهمانان بهترین شب زندگی اش شدند... بهار... بهاری که لبریز از امینش بود... بهاری که خاطرات روزهای کوتاه اما شیرین کنار هم بودنشان را مثل گوهری دردانه در صندوقچه ذهنش نگه داشته بود و هر شب در خلوتش تک آنها را مزه مزه می کرد و وجود بهاری اش همچون درختی پر شکوفه لبریز از شادی می شد.

بهار را خیلی پیش از اینها می شناختم... از روزهای خرداد 85 که با هم دستگیر شدیم و بازداشتگاه ها را یکی پس از دیگری پیمودند تا ما را به اوین برسانند... چشم هایش با تو سخن می گوید... وقتی نگاهت می کند، آرام می شوی، انگار آبی است که بر آتش پر التهاب روزهای سخت زندگی می ریزند. چشمان بی قرار و نگرانش را برای خودش نگه می دارد. تنها گاه و بی گاه و دزدکی می توان آنها را در کنج خلوتش یافت. سال 85 اولین باری بود که من طعم دستگیری را مزه مزه کردم. طعمی که تندی آن دل را به آشوب می کشد. اما وجود بهار و دلارام دریای طوفانی ام را از بند موج های خروشان رهانید و به ساحل امن دوستی رساند. بهار با چشم هایش و دلارام با وسعت مهربانی اش.

سال 91 سومین بار بود که دیوارهای نا امن اوین احاطه ام می کرد. اما آغوش بهار امن ترین جا بود. جایی که امروز تنها حسرتش را بر دلم گذاشته است. امنیتی که از لحظه ورودم به بند تا 26 دی ماه حتی ثانیه ای از من دور نشد. صدای زنگ آیفون آمد و در پی آن فریادهای شادمانه مکرر شبنم بود که خبر از مرخصی بهار می داد. مرخصی که در پی روزها انتظار و در زمانی که تنها کور سویی از امید مانده بود، از راه رسید. بند به تکاپو افتاده بود. شوق رفتنش در تار پود همه پیچیده بود. انگار عزیزترینمان را بازیافته ایم. انگار جان دوباره یافته ایم و انگار کلید خوشبختی را جسته ایم. اگر زمان رفتن یکی از قدیمی ترها هم باشد که شادی ات دو صد چندان است. حتی از دست رفتن آرامشت هم نمی تواند لحظه ای این شادی را از تو بگیرد. زندان اینگونه ات می کند.

خاطرات، یار همیشگی روزهای سخت، با چهره ای خندان از راه می رسد و تسکین نبودن ها می شود. خاطرات روزهایی که پر بود از دوشیزه ای که مرگ را پشت سر خود جا گذاشته بود. روزهایی که تئاتر معنای بودن شد و بهاری که معنای روزهای تئاتری. تئاتری که تنها 10 روز قبل از رفتنت اجرا کردیم و به تماشایمان نشستند... تئاتری که بالا و پایین هایش نوار قلبی متزلزل بود و شوک پایانی اش آنچنان قوی بود که تنها هوشیارمان نکرد، تمام قد ایستاده مان کرد. بهار... بهار خوش سخن و مودب ما که دیالوگ هایش را گفت. گفتنش سخت بود، ولی گفت. بهاری که التیام گونه های خیس روزهای اول تئاتر بود. آنقدر خوب بودی که انگار سالهاست با تئاتر آشنایی. انگار نه انگار که تا به حال صحنه تئاتر را ندیده ای و من مبهوت خوب بودنت بودم...

هشت مارس بود و این اولین بار بود پس از چهار سال، امین چهره بر چهره ات می گذاشت و گل سرخش را پیشکش بهار زندگی اش می کرد و سالن ملاقات ناظر بی روح خنده هایتان نبود. هشت مارس بود و تو نبودی و چقدر این نبودت به کامم شیرین می آمد. بند زنان بود و مراسم روز زن. برای خودمان مراسم گرفتیم، سخنرانی کردیم، تقدیر کردیم و قدیمی هایمان را یاد کردیم و گفتیم حواسمان به بودنتان هست... اما نمی شود رنگ بهار را از قدیمی ها گرفت. نامت بهانه شادیمان بود و رفتنت نوید روزهای خوب. قرار بود همه قدیمی هایمان را راهی کنیم...

آن روزها، قرار بود برای همیشه از قدیمی بودنت دست برداری. قرار بود دیگر به میان قدیمی ها برنگردی. قرار بود کنار امین ات زندگی را تمام قد مزه مزه کنی. قرار بود روزهایت هم مثل خودت بهاری شود. اولین تولدت پس از چهار سال بهاری شد. تولدی که هم روزش بهاری بود و هم با بودنت، بهار تازه دمیده زندگی امین شد. شادی در چشمانت به تلالو نشسته بود. همه آنها که دوستت دارند حلقه شادی زده بودند تا بودنت را به شادی بنشینند و قلب مهربان تو مثل همیشه اول برای همه آنها بود که می تپید و از شادی امین در پوست خود نمی گنجید. آن روزها تازه داشتی رانندگی می کردی و شوق این همه زندگی در لحظه لحظه بودنت آواز رهایی بود.

اما انگار تحمل چشمان شاد و روشن تو برایشان گران آمد. اضطراب، ارمغان آنهایی بود که تو را انکار می کنند. همانانی که با یاس ها به داس سخن می گویند. اینبار نه آغوش امین که آغوش قدیمی هایمان بود که به رویت گشوده شد و ما باز به انتظار بهار ورق می زنیم شب را و روز را... گفته بودند دوباره بهاری می شویم. گفته بودند بهارمان را به ما باز می گردانند. انتخابات را بهانه کردند و در هیاهوی آن روزها بهارمان را گم کردیم. التهاب شمارش آرا نفس هایمان را به شماره انداخته بود. چشم امیدمان دولتی بود که رنگ زنان به خود گرفته بود. دولتی که بنفش بود. آزادی تان را وعده داده بود و چشم های ما برای درهای گشوده شده زندان ها، دو دو می زد. بالاخره مرد بنفش سیاست ایران سر از صندوق برآورد و نوای آزادیتان را زیر لب زمزمه کردیم. روزها گذشت، وعده ها آمدند و رفتند و آزادیتان در هیاهوی سیاست خارجی شان گم شد. انگار بهار ما را از یاد برده اند. انگار باز هم بین بهار ما و بهار آنها خطی کشیده اند. روزهای آنها بهاری شد، اما به روزهای ما رنگ بهار نزدند و ما هنوز بی قرار بهار، در انتظار بهار نشسته ایم...

می نشینی توی تختت ، آن گوشه ی دنج

شیوا نظرآهاری

عصر بود.. صدای زنگ آیفون بلند شد و چند دقیقه بعدش، صدای جیغ شبنم که می دوید از سالن یک و خودش را انداخت توی بغلت... بهاره... تو را خوانده بودند برای مرخصی.. مرخصی‌ای که فکر می‌کردیم برگشتی ندارد.. آن روزها اینطوری به نظر می‌آمد.. یک عده آمده بودند و ما هر روز منتظر بودیم که تو را بخوانند...

حالا تو را خوانده بودند و همه کم کم جمع می‌شدند توی سالن 2 و ما دورت حلقه زده بودیم و هر کس چیزی را جمع می‌کرد و می‌گذاشت توی ساک‌ات.. انقدر دورت شلوغ بود که نمی‌توانستی تکان بخوری...

تو را خوانده بودند، بهار... 27‌ام دی‌ماه بود.. یک ساعتی طول کشید تا همه چیز را جمع کردیم و گفتی اگر تا 5 ماه برنگشتی می‌توانیم تختت را بدهیم به کس دیگری! سرود که می‌خواندیم، آنقدر بغض داشتم که نمی‌توانستم نگاهت کنم و گریه‌ام نگیرد. نه برای اینکه تو می‌رفتی، برای اینکه 3 سال منتظر آمدنت بودم که از روی آن پله‌ها ببینمت و نمی‌توانستم. چون هر بار که آمده بودی، اولین نفر توی خانه‌ات بودم و حالا باز دلم هوای آمدن به خانه‌ات را کرده بود. دلم می‌خواست آن روز می‌توانستم آن ور دیوار هم باشم و یک دل سیر امین را بغل کنم و برای اینهمه صبر کردنش و بلاخره آمدنت شادی کنیم. *** حالا یکسال گذشته است و من آمده‌ام مرخصی و مانده‌ام و تختم را داده‌اید به کس دیگری که لابد دیگر بر نمی‌گردم. اما تو باز آنجایی.. انگار که یادشان می‌رود تو آنجا مانده‌ای. چهارسال تمام شده است و هنوز می‌نشینی توی تختت آن گوشه دنج گوشه دیوار و کتاب می‌خوانی و حرص می‌خوری و کل کل می‌کنی، لیبرال می‌شوی، عاشق آمریکا می‌شوی، به چپ‌ها می‌پری و باز آخرش رفیق می‌مانی. باز آخرش وقتی تنها بنشینم توی تخت، تویی که می‌آیی و می‌پرسی خوبم یا نه. حالا این‌روزها خودتان را آماده می‌کنید برای بهار و سال تحویل و نوروز، روزهای کش‌دار تعطیلات نوروز که هر چه می‌کنی روزش شب نمی‌شود. پنجمین بهار است که می‌آید و تو پشت دیوارها مانده‌ای، کاش بدانی اینجا، بیرون از آن بند، سالهاست برای ما بهار نمی‌آید، تمام این سالهایی که شما توی آن زندان لعنتی مانده‌اید ما بهار و سال جدید را تنها با یک شماره شناخته‌ایم. و در دلمان هرگز تا روزی که تو و فریبا و فاران و مهوش و لوا و مریم و بقیه بیایید بهار نمی‌شود.

ما بهارمان را آن روز جشن می‌گیریم که کسی پشت آن دیوارها نمانده باشد، بهار.

وقتی ماجرای دفاع پایان نامه ام راشنید

میترا عالی

وقتی من رو برای دوران محکومیت به بند زنان زندان اوین منتقل کردند، تنها یک هفته به دفاع پایان نامه کارشناسی ارشد و ده روز به پروازم به آمریکا مونده بود. اولین کسی رو که تو حیاط کوچک و دلگیر بند دیدم بهاره بود. وقتی ماجرای دفاع و پذیرش دکترام رو شنید سریع رفت برگه ی ویژه ی درخواست مددجویان رو گرفت و با قلم خودش شروع به نوشتن کرد و درخواست کرد که فورا با خانم سلیمی زاده تماس بگیرند. بعد دست من رو گرفت برد و به تک تک هم بندی ها ی بند که اون زمان بیست و هشت نفر بودن معرفی کرد و تا من مشغول تعریف شرایط خودم برای بقیه بودم، بهاره نشسته بود رو زمین و داشت پتو یی که قرار بود به من بدن رو با نخ و سوزن ملافه می کرد. هر روز دوران کوتاه زندان برای من پر است از خاطره ولی چون معتقدم سخت ترین مرحله برای یک زندانی جدید الورود همون چند روز اولش هست تا این که جا بیوفته و کلا به زندگی گروهی عادت کنه، و این مرحله برای من با حضور بهاره خیلی سریع تر شکل گرفت.

برای بهار، دختری که ته همه چیو درمیاره!

عاطفه نبوی

سهمیه نونمون رو که می‌گرفتیم، دو بسته بود؛ یه بسته لواش و یه بسته بربری ماشینی که نونوایی‌اش توی همون زندان بود، به ما که می‌رسید هنوز گرم بود اما عرق کرده و خیس. همون موقع بهار از راه می‌رسید و یه دونه برشته شو سوا می‌کرد (البته از بربریا) لوله‌اش می‌کرد که یعنی ساندویچه، و بی توجه به مسخره کردنای ما تا ته اشو خالی می‌خورد! چنان هم با لذت و اشتها اینکارو میکرد که من شک می‌کردم این همون نونی باشه که تو دهنم مزه کاه میده!! تا وقتی که نونا تازه بود و یه بویی داشت یکی دوتا پاتک دیگه هم بهشون می‌زد...

تب زبان خوندن بالا گرفته بود تو بند، البته محدود به یه دوره نبود و تقریبا همیشه خونده می‌شد، اما اون روزا شدیدتر بود، بهار پیشنهاد کرد که: « بیا با هم زبان بخونیم. اینجوری بهتره...» اون روزا هنوز توی بند عمومی بودیم و من تقریبا همه زمانم رو با والیبال و کلاس های واحد فرهنگی پر می‌کردم، گفتم: « نمیشه بابا! تو دیوانه‌ای، به یه چیزی گیر بدی ولش نمی‌کنی! منم بیچاره می‌کنی.» هر ساعتی از شب که از خواب بیدار می شدم می دیدم شبیه شبای امتحان افتاده رو دیکشنری و کتابای زبانش و داره میخونه و خوشحال می شدم از اینکه پیشنهادشو قبول نکردم و آسوده میخوابیدم...

میل‌های بافتی، قلاب، و یه عالمه کامواهای رنگارنگ اومده بود تو بند، خب واقعا هیجان انگیز بود، رویای تبدیل شدن همه اونا به ژاکت و کلاه و دستکش، همه رو به شوق می‌آورد و تحریکشون می کرد که بافنده بشن! بهار هم شروع به بافتن کرد، بافت و بافت و بافت. بعد از خاموشی، چراغ مطالعه شو روشن می کرد و این داستان هم مثل زبان تا دمدمای صبح ادامه داشت. تا اینکه دیگه این اواخر شبیه این کارتونایی شده بود که توش مادربزرگا دو تا میل بافتنی رو تکون میدن و از اون ورش هی تند و تند، شال و بلوز و کلاه و این چیزا درمیاد... جمعه ها کنفرانس داشتیم، با موضوعات مختلف و هر هفته یکی مسئولیت اش رو برعهده داشت. تاریخ ، علوم اجتماعی، روانشناسی و... بهار تاریخو نشون کرده بود و به طور مشخص جنگ های جهانی اول و دوم. اون وقت دیگه ورود کتاب به بند آزاد بود و کتاب زیاد بود تو دست و بالمون. نازنین "تاریخ بی‌خردی" رو آورده بود که حالا دیگه بهار در زمان پرداختن به لذت اول زندگیش یعنی ساندویچ نون خالی خوردن هم چشم ازش برنمی داشت! خلاصه با این کنفرانسها هم در حد دفاع از پایان نامه با موضوع جنگ‌های جهانی برخورد کرد و باز هم داستان شب بیداری و چراغ مطالعه و ...

شوق متراکم زندگی در وجود بهار، هر جا که مجال بروز پیدا کنه بیرون میزنه و جاری میشه. مداومت، پیگیری و سماجتی که برای پایان بردن کاری که شروع کرده داره، گاهی حتی نگران کننده ست. بافتن مدام و بی‌وقفه باعث درد مزمن در دستاش شده و خواندن و تمرکز بی اندازه روی کتابا و شب بیداریا به چشمانش فشار زیادی می‌آورد. « بهار، شاید نشه انقدر مستقیم پیش رفت در جاده ای چنین ناهموار...» می‌تونم تصور کنم که اگه الان اینو بهش بگم، چند ثانیه سر از بافتنی اش یا کتابش برمیداره و از بالای عینک یه نگاه مسخره بهم می‌ندازه و بعد میگه « آره... میدونم... اما خب من اینجوری ام دیگه...» بعد هم من بدو بیراهی بهش می گم و...

سال 89 که حکم‌اشو گرفت، هنوز توی بند عمومی بودیم تازه هم‌اتاق شده بودیم و خیلی نمی‌شناختم‌اش. حکمشو که گرفت خیلی تعجب کردم و ناراحت شدم، اما فکر نمی کردم حکم‌اش کشیدنی باشه، و گمان میک ردم دیر یا زود میره. حالا از اون روزا 4 سال گذشته و من بیشتر شناختم‌اش، میترسم که این دختره باز بخواد ته شو درآره...

کاش بهاره بیاید با بهار ...

ژیلا مکوندی

اولین روز ورودم به بند بود .بچه ها دور یک سفره عمومی نشسته بودند . بیست و هفت نفر دور سفره ای ملی میهمان یکدیگر بودند . سفره را با چشمهایم دور میزدم به دنبال آشنا اونجا بود که چشمم به بهاره افتاد دو تا چشم سیاه و لبخندی که به پهنای صورتش بود . از همه ارامتر بود . .تختش گوشه ای از سالن بود وانبوهی از کتاب دورش را گرفته بود .برای کارهاش برنامه ریزی کرده بود و طبق برنامه پیش میرفت .

یکی دو روز از اومدنم نگذشته بود .که منو به کناری کشید و گفت : ژیلا جان خواهش میکنم هر کمکی که لازم داری هر چیزی که احتیاج داری به من بگو خوشحال میشم کاری برات انجام بدم ، حرفهاش به دلم نشست . یکجور اعتماد و اطمینان تو چشمهاش بود که میفهمیدی راست میگه !

خیلی کم حرف میزد وقتی از امین همسرش میگفت : قیافه اش دیدنی بود .برق چشمهاش لبخند ش همه سرشار ازعشق به امین بود .وقتی ماجرای سفر به اهواز را تعریف می کرد وهمراهی امین واغاز عشقشان چشمهای همه زندانی ها به دهان بهاره دوخته شده بود .قصه عشق ماجرایی بود که بهاره از زندگی شخصی اش می گفت : وهم بندی هایش را به سالهای عاشق شدنشان میبرد . سالهای دورو نزدیک عاشقی ما ....

شبی که دور هم جمع شدیم تا یک نفر را به جای مهدیه گلرو که آزادی اش نزدیک شده بود به عنوان وکیل بند انتخاب کنیم بهاره با بیشترین رای وکیل بند شد .

از اون موقع مسئولیتش چند برابر شده بود .و به شدت تلاش خودش را کرد .تا مشکلات بند رفع و رجوع شود و صدای زندانیان را به مسئولین زندان میرساند .

تجربه پنج روز اعتصاب غذا را در کنار بهاره عزیز و دیگر دوستان داشتم .که یکی ازخاطرات ماندگار دوران زندان اوین است .

.اون شب حوصله فیلم نگاه کردن نداشتم، بالای تختم توی اتاق 2 نشسته بودم و خودم را باکتابی مشغول کرده بودم بقیه توی سالن فیلم نگاه میکردند .که یکدفعه برق قطع شد . سرو صدای خیلی زیاد توی بند پیچید .سوت زدنهای مداوم جیغ و فریاد تا اینکه برق وصل شد .تاریکی و سر وصدایی که تو دل شب توی بند پیچیده بود حالم را به شدت بد کرده بود .نمیخواستم کسی را خبرکنم و نگرانشون کنم .هر چه زمان میگذشت حالم بدتر میشد فقط هق هق گریه بود انگار همه ی بغضهای عالم تو دلم جمع شده بود قلبم میگرفت ودوباره ول میکرد .کم کم صدام به گوش بچه ها رسید.

یکی یکی خودشون رو رسوندند .بهاره را میدیدم که توی سکوت اینور و اونور میرفت مانتواش را پوشید. جلوی تختم ایستاد و گفت : آمبولانس حاضره مث فرشته نجات نفس عمیقی کشیدم .

دستم را گرفت و با خودش تو امبولانس برد .خیلی ترسیده بودم ، میترسیدم از درد نفس بکشم فکر میکردم هر لحظه قلبم ممکن است از کار بیفتد .

تو آمبولانس سرم را رو شونه های بهاره گذاشته بودم و بشدت میلرزیدم ، بهاره منو به خودش فشار میداد تا گرم بشم تا نترسم ، مسافت کوتاه بود و به بهداری رسیدیم . تمام لحظاتی که دکتر معاینه میکرد .بهاره کنارم بود جاهایی که لازم میدید برای دکتر وضعیت منو و اتفاقی که باعث شد بهم بریزم را توضیح میداد .دکتر گفت: یه اسپاسم قلبی .... از اتاق دکتر بیرون اومدم تو راهرو به انتظار بهاره نشستم حالم بهتر شده بود دیگه ترس و لرزش نداشتم زمان به کندی میگذشت بهاره نیامد بلند شدم و خودم را به اونجا رسوندم بهاره چه میکنی بریم خونه ؟!

عادتم بود بند را میگفتم خونه بهاره اومد وکنارم نشست

میگم بهاره تو با دکتر چی میگفتی ؟!

میگه راجب تو حرف زدیم

میگم من خوبم

بهاره در حالیکه سرم را رو شونه هاش میذاره

میگه ژیلا نگرانتم ...

تمام اون شب در حالیکه تو تختش نشسته بود کتاب میخوند چشم از تخت من برنداشت نمیدونم بابد بگم من کودک اون بودم یا اون کودک من ...

ما چهار نفر بودیم

هنگامه سلوکی فرد

ما چهار نفر بودیم. دوازده روز در یک سلول. هر بار یکی از ما را به بازجویی می بردند. و هر بار تو کسی بودی که دلگرمی میدادی. ما اسیر بودیم. هم درد، هم غصه. پر از اضطراب و تشویش. و تو کسی بودی که آرامش می دادی. ما ضعیف بودیم و آسیب پذیر. و تو قوی و استوار. تکیه گاه مان شده بودی. تو از من دوازده سال کوچکتر بودی. ولی من نگاهم به تو بود. صدایت پناهگاهم شده بود. درست مثل بچه ای که بترسد دست مادرش را رها کند، بزرگترین وحشتم این بود که من را از آن سلول جابجا کنند. اما این مادر مهربان، در همان شرایط سخت، در مقابل دروغی ساده و نازیبا، که بیشتر از روی جهل و عادتی شخصی بود، محکم ایستاد و واکنشی صریح نشان داد. در برابر پرسش من جوابش این بود:"یکنفر یکروز باید این رفتار را برویش بیاورد." در شرایط سخت همه ی آدم ها مصلحت را بجای حقیقت می نشانند. بخصوص وقتی که قربانی باشند. اما تو این کار را نکردی، و نخواهی کرد. من این را بخاطر خواهم سپرد و هرگز آرامش هیچ نسیم دروغینی را بر تندباد صادقانه ی بهاری ترجیح نخواهم داد. راست خواهم گفت. حتا اگر برای خودم دردناک باشد. بهار عصیانی ترین لحظه ی طبیعت است. بهاری بودن آسان نیست.

مخصوصا اگر سرود آزادی باشد

ژیلا بنی یعقوب

بهار ، وقتی تو را در زندان دیدم چند سال بود که آنجا بودی، آدم‌های زیادی می‌آمدند و می‌رفتند و تو می‌ماندی.یک‌بار بهت گفتم دلت نمی‌گیرد این همه آدم‌ها آمدند و رفتند و باز تو ماندی.باید حس تلخی باشد.نه؟هیچ‌وقت نترسیدی همه بروند و فقط تو بمانی.گفتی، نه ژیلا!نمی‌دانی چه لذتی دارد دیگران را برای آزادی آماده کردند، ساکشان را می‌بندی، راهشان می‌اندازی تا دم بند، بدرقه‌شان می‌کنی تا دم در...باز هیجان‌زده شدی و ذوق‌زده گفتی:نمی‌دانی چه لذتی دارد دیگران را بدرقه کنی برای لحظه آزادی. بهاره، تو خیلی‌ها را بدرقه کردی و آن‌ها از آن در بزرگ زندان اوین بیرون رفتند، رفتند و دوباره تو ماندی و تو هنوز هم ذوق می‌کنی که دیگران را برای رفتن به خانه، آماده می‌کنی، ساکشان را تند و تند می‌بندی، ساکشان را از دستشان می‌گیری و تا دفتر بند می بری و برایشان سرود می‌خوانی، سرود آزادی...و چقدر خوب شعر و سرود می‌خوانی...مخصوصاً اگر سرود آزادی باشد. بهاره، چه وقت دیگران تو را راهی خانه خواهند کرد؟خانه‌ای برای همیشه‌ی تو و امین.

ارسال به بالاترین ، توییتر ، فریندفید ، فیسبوک

در همين بخش :

بهاره هدایت را آزاد کنید؛ درخواست ۴۵۵ تن از فعالان زنان، دانشجویی واجتماعی از قوه قضاییه

بیانیه بیش از ۱۵۰ تن از مدافعان حقوق بشر بین المللی برای آزادی بهاره هدایت و مریم شفیع پور

ششمین روز از کمپین «ده روز با بهاره هدایت» با عنوان «روز سلامت»

پیام ضیا نبوی و مجید دری از زندان کارون اهواز به کمپین«ده روز با بهاره هدایت»

روز پنجم از کمپین ده روز با بهاره هدایت:« بهاره، یک فرزند و یک خواهر است»

ديگر بخش ها :